Για άλλη μια φορά εχτές η χωματερή έπιασε φωτιά. Η δυσωδία ήταν έντονη ιδιαίτερα στους Καρυώτες και την Λυγιά. Το μπλέξιμο της με την τσίκνα από τα φουγάρα των ψησταριών δημιουργούσε μια αηδιαστική ατμόσφαιρα.
Δεν ξέρω τι εντύπωση αυτό προκαλεί στους τουρίστες που προφανώς να μην αντιλαμβάνονται το τι έχει συμβεί, ωστόσο δείχνει για άλλη μια φορά ότι ίσως είμαστε αντάξιοι του τουριστικού προϊόντος που παράγουμε.
Δεν αρκεί μόνο να ανεβάζουμε μέσα από τι ιστοσελίδες μας όμορφες εικόνες με τις παραλίες, τα γάργαρα νερά και να αυτοθαυμαζόμαστε.
Δεν αρκεί να ανοίγουμε τα χρονοντούλαπα της ιστορίας και να κάνουμε αφιερώματα καθημερινά για την πανέμορφη Λευκάδας μας, και να κάνουμε αναδρομές τύπου Καλοκαίρι στην Λευκάδα 1980-81-82 κτλ.
Δεν αρκεί να επισημαίνουμε αφιερώματα ότι και φέτος είμαστε μέσα στην δεκάδα των δημοφιλέστερων περιοχών και μπράβο μας και ζήτω μας. Διότι μέσα σε αυτή την πλασματική αυταρέσκεια μας ξεχνάμε τα πραγματικά προβλήματα του νησιού.
Πρέπει να είμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ένα νησί με άθλιο οδικό δίκτυο, χωρίς νερό το καλοκαίρι, με άλυτο το πρόβλημα των σκουπιδιών το οποίο χρησιμοποιεί μόνο το φυσικό του κάλλος.
Γιατί οι τουρίστες αγαπάνε τις παραλίες μας και προφανώς μόνο αυτές, γιατί δεν έχει τίποτε άλλο να προτείνει. Για αυτό και οι ξένοι τουρίστες από τα βαλκάνια γεμίζουν τα καλάθια των super market και τρώνε μέσα από τα τάπερ στις παραλίες, η προτιμούν οικονομικές λύσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο Περιγιάλι που ζω κάθε βράδυ στήνουν party στα μπαλκόνια με φθηνή μπύρα σε προσφορά και το Νυδρί στις 2 την νύχτα είναι άδειο.
Φυσικά τα προβλήματα δεν δημιουργήθηκαν σήμερα. Ωστόσο και εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι με τις επιλογές μας. Όταν λοιπόν πραγματικά σταματήσουμε να νοσταλγούμε το χθες και να δούμε κατάματα το σήμερα μπορεί να υπάρξει μια αφετηρία προβληματισμού.
Εκνευρίζομαι όταν διαβάζω σε ηλεκτρονικές ιστοσελίδες αφιερώματα του χτες και φωτογραφικό υλικό από την όμορφη Λευκάδα μας. Καμία πρόταση ωστόσο για την Λευκάδα του αύριο. Μόνο κοκορομαχίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος φταίει που ζούμε αυτές τις άθλιες εικόνες.
Επίσης, εύκολη και ανέξοδη κριτική χωρίς προτάσεις. Γιατί όπως έγραψα λίγο νωρίτερα είναι εύκολο να παίρνεις την φωτογραφική μηχανή και να γίνεσαι δημόσιος τιμωρός των πάντων..
Αναρωτιέμαι τελικά υπάρχει όραμα για αυτό το νησί;
Παναγιώτης Κουνιάκης
Οι φωτό είναι από τον προσωπικό λογαριασμό στο Facebook του Τάσου Θεοδώρου.